Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Summus dolor plures dies manere non potest? Duo Reges: constructio interrete. Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis?

Ne seges quidem igitur spicis uberibus et crebris, si avenam
uspiam videris, nec mercatura quaestuosa, si in maximis
lucris paulum aliquid damni contraxerit.

Perfecto enim et concluso neque virtutibus neque amicitiis
usquam locum esse, si ad voluptatem omnia referantur, nihil
praeterea est magnopere dicendum.

Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur.
Sed ille, ut dixi, vitiose.
Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia;
Dici enim nihil potest verius.

Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere?

At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia?

Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Beatum, inquit. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Facillimum id quidem est, inquam. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere.

Bork: Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur.
Verum esto;: Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint.
Non semper, inquam;: Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur.
Bork: Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus.

Sed tamen intellego quid velit.

Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Atqui pugnantibus et contrariis studiis consiliisque semper utens nihil quieti videre, nihil tranquilli potest. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Sed ad bona praeterita redeamus. Ita enim se Athenis collocavit, ut sit paene unus ex Atticis, ut id etiam cognomen videatur habiturus. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest.

Nos commodius agimus.
Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum;
Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim?
Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit.